Twaalf juli 1998. Ik was tien jaar. De leeftijd waarop je het pleintje omtovert tot een vol stadion, om er vervolgens dagelijks te schitteren als een zelfgekozen wereldster. Mijn all time favorite is Zinedine Zidane. Voor mij is er geen betere voetballer. Een perfecte techniek, de rust van een Tibetaanse monnik, de elegantie van een Ferrari, het overzicht van een adelaar en een exceptioneel gevoel voor ruimte.
Die dag was ik zelf aan het voetballen. Op het pleintje. Met een paar vrienden speelde ik de finale alvast. Natuurlijk was ik Zidane. Ik won. De uitslag weet ik niet meer, maar dat deed er ook niet toe. De wereldbeker was voor mij. Eenmaal thuis aangekomen plofte ik op de bank, in afwachting van de wedstrijd. Ik was zenuwachtig. Brazilië had een verdomd goed team en was als wereldkampioen naar Frankrijk afgereisd. Veel vriendjes waren voor de Goddelijke Kanaries. De finale was niet alleen een strijd om het wereldkampioenschap. Frankrijk streed ook voor mijn bragging rights.
Waarschijnlijk heeft Zidane goed gekeken hoe ik het die middag deed op het pleintje. Hij scoorde tweemaal en besliste de finale. Hij bevestigde hiermee de beste speler van dat moment te zijn. Op het hoogst mogelijke podium zo beslissend zijn. Het was bijna kunst. Het liefst zou ik na de finale nog gaan voetballen. Maar dat mocht niet. Logisch. Ik was pas tien. Slapen kon ik niet. Dus heb ik de hele nacht de wedstrijd opnieuw bekeken. In mijn hoofd weliswaar. De volgende dag kwam ik met een glimlach van oor tot oor weer op het pleintje. Twee jaar later flikte Zidane het weer met zijn Frankrijk: Europees kampioen, op een ongekend dominante manier. Frankrijk verloor alleen eenmaal in de poulefase, van Nederland. Zonder Zidane. Die kreeg rust.
Mensen vinden het gek als ik zeg dat ik voor Frankrijk ben. Enerzijds logisch natuurlijk, ik ben geboren in Nederland en mijn band met Frankrijk bestaat niet uit iets tastbaars. Ik heb geen familieleden in Frankrijk, ik kan geen Frans paspoort overleggen en ik spreek de taal allesbehalve vloeiend. Waarom dan?
Voetbal verbroedert. De nationale trots van Frankrijk, het Franse voetbalteam, bestaat uit een zeer divers gezelschap. Spelers met in Afrika geboren ouders zijn in de meerderheid. De helft van de spelers heeft daarnaast een Islamitische achtergrond. De meeste spelers in het Franse elftal vertegenwoordigen de minderheidsgroepen in de Franse samenleving. Het laat in mijn ogen iets heel moois zien: samen is niet alleen. Daarnaast zit er ook een les in: de Fransen en de Franse staat moeten niet alleen de winnaars van een wereldbeker of Europese beker vieren, maar ook de samenleving vieren en inclusiever maken.
Ik vind het mooi om te zien dat er een brede culturele beïnvloeding is. Zo danste het Franse team op het lied ‘Seka Seka’ van de Congolese artiest DJ Marechal. Wanneer Frankrijk een doelpunt maakt wordt in de stadions ‘Magic in the Air’ gespeeld van de Ivoriaanse groep Magic System. Afgelopen WK werd ‘Ramenez la Coupe a la Maison’ van Vegedream grijsgedraaid.
Sommige landen hebben amper relletjes in de aanloop naar een toernooi. Frankrijk hoort daar niet bij. Niet zelden is het chaos dat regeert in het Franse kamp, ook tijdens een toernooi. In 2010 weigerden de spelers om te trainen en werd Anelka naar huis gestuurd. Ook dat is Frankrijk. Vaak is vooraf wel redelijk in te schatten wat de kansen zijn. Zonder muiterij doen de Fransen het vaak goed. Als er heibel vooraf is, dan kan je er gif op innemen dat het niets wordt. Het Franse elftal leek vrij te zijn van relletjes. Echter is er inmiddels sprake van een potentieel relletje. Ik hoop dat het met een sisser afloopt en Frankrijk zich revancheert voor de verloren EK-finale in 2016. ALLEZ LES BLEUS! 
Wie is jullie favoriete voetballer? Wie gaan jullie aanmoedigen? Wie gaat er volgens jullie winnen? Wordt het een topfavoriet zoals Frankrijk in 2000 of wordt het een sensatie, zoals in 2004 met Griekenland of 1992 met Denemarken? Voor wie er niet mee bekend is; in 1992 werd tien dagen voor de aftrap Joegoslavië de toegang tot het toernooi ontzegd. In plaats daarvan werd Denemarken opgetrommeld, die al op de camping stonden. Zo last minute en zonder noemenswaardige voorbereiding werden zij Europees kampioen. Laat het weten in de comments!
Voor veel voetbalkenners (waaronder zeer zeker Mitch) zal dit een onbegrijpelijke keuze zijn, want Mazza was een spijkerharde, valse en soms gewoonweg smerige speler. Hij haalde alles uit de kast om z'n tegenstander tot waanzin te drijven en deed dat bijvoorbeeld ook met Zidane in de gewonnen WK-finale van 2006. In deze finale scoorde hij ook de gelijkmaker, maar velen zullen zich alleen nog de kopstoot van Zidane in de borstkas van Materazzi heugen.
